झाडावर टांगले गं झुले पिवळया दोरांचे
मन नाचे थुई थुई साथी पैंजन थेंबांचे.....
मनाचे काय..... ते चंचल असते असे सर्व म्‍हणतात मन म्‍हणजे एक अथांग सागर एक मुक्‍त पक्षी..... मनाला नसतो आकार नसते कसले बंधन सर्वच याच्‍यात सामावलेलं.... कधी ते उधान वार्यावर स्‍वार होत तर कधी वादळात सापडलेल्‍या बोटीप्रमाणे एकाकी. कधी सहयाद्रीच्‍या कडयाप्रमाणे कणखर तर कधी असंख्‍य तुटलेल्‍या काचेप्रमाणे.....
कधी इथे तर कधी तिथे असते. अशक्‍य गोष्‍टींचा सारखा हव्‍यास. सतत कशाचाही शोधात. जिथे त्‍याला आनंद तिथे ते रमनार. कितीवेळा त्‍याला समजावलं अरे स्‍वस्‍थ बस पण एैकेल ते मन कुठलं त्‍याला ते जमतचं नाही. कधी फुलपाखरांच्‍या मागे जाते कधी मोकळया आकाशाला गवसणी घालते. कधी आनंदात नाचते तर कधी दुखात खेाल दरीत जाउन लपते. अनेक रंग याचे अनेक ढंग याचे परी अजुनही न कळे याचा थार. त्‍याला काय हवं आहे हे आजवर कळलचं नाही. सतत काहीतरी नविन करण्‍याचा प्रयत्‍न.
